Zarówno firmy, jak i osoby prowadzące własną działalność gospodarczą, są zobowiązane do tego, aby przynajmniej raz w roku sporządzić, a następnie przekazać do Urzędu Skarbowego informację o umowach zawartych z zagranicznymi kontrahentami.
Szerokie grono przedsiębiorców musi sporządzić nie tylko deklaracje i zeznania, ale także specjalną informację o zdarzeniach, które mogą mieć wpływ na powstanie, bądź wysokość zobowiązań podatkowych danej jednostki. Właśnie jedną z tych deklaracji jest informacja o umowach zawartych z nierezydentami, a więc tzw. ORD-U, której obowiązek złożenia wynika z treści Ordynacji Podatkowej.
Obowiązkowe przekazanie informacji do Urzędu Skarbowego powstaje wówczas, gdy:
– jedna strona umowy, pośrednio lub bezpośrednio bierze udział w zarządzaniu, bądź kontroli drugiej strony umowy, bądź posiada udział w jej kapitale, który uprawnia do co najmniej 5% wszystkich praw głosu,
– podmiot nie będący rezydentem, ale będący stroną umowy, posiada na terenie RP przedsiębiorstwo, odział, bądź przedstawicielstwo,
– inny podmiot, który nie jest stroną umowy, jednocześnie bierze udział (bezpośrednio lub pośrednio) w zarządzaniu bądź kontrolowaniu podmiotów, które nie są stronami umowy lub posiadają udziały w kapitałach tych podmiotów, dając in prawo do co najmniej 5% wszystkich praw głosu.
UWAGA!
Zastrzega się, iż obowiązek informacyjny wobec fiskusa powstaje wówczas, gdy podmiot zobowiązany do przekazania informacji wiedział, bądź mógł wiedzieć o istnieniu wspomnianych powiązań lub o posiadaniu przez nierezydenta przedsiębiorstwa, oddziału, bądź przedstawicielstwa w Polsce.
Nie ma konieczności dokonywania zgłoszenia wszystkich transakcji zawieranych z kontrahentami zagranicznymi. Jednak powstanie obowiązku informacyjnego jest uzależnione od spełnienia odgórnie ustalonego kryterium wartościowego.
Deklaracja ORD-U składana jest w Urzędzie Skarbowym właściwym ze względu na adres siedziby, bądź zamieszkania osoby sporządzającej daną informację.
Warto wiedzieć, iż w informacji ORD-U nie uwzględnia się wyłącznie umów pisemnych. Otóż w sytuacji, kiedy kontrakt nie został sporządzony w formie pisemnej, pod uwagę brana jest wartość należności lub zobowiązań, które wynikają z wystawionych/otrzymanych faktur oraz rachunków. Taka sama procedura występuje wówczas, kiedy w umowie nie została określona kwota należności lub zobowiązań. Z kolei wartości wyrażone w walucie obcej, są przeliczane na złotówki zgodnie ze średnim kursem ogłaszanym przez NBP 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy.